هاربٌ مِنکَ الیک
بسم الله الرحمن الرحیم
از داشته‌هایم تو را دارم
و از نداشته‌ها تو را
و از نداشته‌ها تو را
+ نوشته شده در پنجشنبه بیست و هفتم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۵:۱۷ ق.ظ توسط مُسی
|
سوال
بسم الله الرحمن الرحیم
همیشه یکی از بزرگ‌ترین آرزوهایم این بوده که کاش می‌توانستم کسی را پیدا کنم تا چیزهایی را که دلیلش را نمی‌فهمم. از او بپرسم و دلیلش را برایم توضیح بدهد.
حکایتی از شیخ رجبعلی خیاط شنیده‌ام که به نقل از خودش می‌گویند:
«روزی در فکرم اندیشه ی مکروهی را عبور دادم، ولی آنرا انجام ندادم.از خیابان که عبور می کردم، چند شتر را عبور می دادند که ناگهان یکی از آنها به سمت من لگدی پرتاب کرد که اگر به من می خورد حتماً آسیب می دیدم.
از خودم ناراحت شدم که مگر من چه کرده بودم که این اتفاق افتاد؟
توسل کردم و بعد در عالم شهود و مکاشفه به گفتند:این به خاطر آن فکر مکروهی بود که از سر گذراندی!
گفتم:من که انجام ندادم .
گفتند:ضربه ی شتر هم که به تو نخورد!ما هم که تو را نزدیم!»
همیشه آرزو دارم که کسی را پیدا می‌کردم تا به همین سادگی دلیل اتفاقاتی که دلیلش را نمی‌دانم برایم شرح دهد و هزاران سوالی که در ذهنم غوطه می‌خورند را جواب بدهد.
این روزها بیشتر از همیشه به این آرزو فکر می‌کنم و بیشتر از همیشه برای نداشتنش حسرت می‌خورم. شاید به خاطر این که بیشتر از همیشه سوال‌هایی در ذهن دارم که جوابش را نمی‌دانم.
این را در «دژاوو» هم گفته بودم. و وقتی پرسیدی چه سوالی، سوال‌های زیادی را داشتم که می‌توانستم همان موقع در جوابت بگویم. اما از خودم پرسیدم که اگر فرصت گرفتن جواب را تنها برای یکی از این همه سوال داشته باشم. آن یک سوال چیست؟
ساعت‌های بی‌حالی روزه بهترین لحظات برای فکر کردن به این یک سوال بود. دراز می‌کشیدم و چشمانم را می‌بستم و بعد یکی یکی سوال‌ها را از بین انبوه سوال‌های ذهنم بیرون می‌کشیدم و مرورشان می‌کردم. به دنبال سوالی می‌گشتم که اگر جوابش را داشته باشم، تنها همین یک جواب برای سر و سامان دادن به زندگی‌ام کافی باشد. باید اعتراف کنم که پیدا کردنش کار سختی نبود، اما به نظرم پرسیدنش کار خیلی سختی است.
اگر فرصت تنها پرسیدن یک سوال را داشته باشم، تنها سوالم این است:
چرا هر وقت احساس کردم که به بنده‌ی خوبی برای خدا شده‌ام و جز محبتش، مهر دیگری را در قلب راه نداده‌ام، خدا چنان امتحان سختی پیش رویم گذاشت که پایم بلغزد و مرا از او دور کند؟ اما در هنگام اوج ناامیدی‌هایم، یا در روزهای غفلتم، یا در آن روزهایی که به غیر دل بسته بودم، رهایم نکرد و مرا به حال خود نگذاشت. به هر بهانه‌ای که بود دستم را گرفت و دوباره بازگرداند؟
چرا در هیچ‌یک از آن زمان‌هایی که با تمام وجود خواندمش، دستم را نگرفت و رو برگرداند؛ و در هیچ‌کدام از آن زمان‌هایی که از او رو برگردانده بودم، رهایم نکرد و دستم را گرفت؟
حکایتی از شیخ رجبعلی خیاط شنیده‌ام که به نقل از خودش می‌گویند:
«روزی در فکرم اندیشه ی مکروهی را عبور دادم، ولی آنرا انجام ندادم.از خیابان که عبور می کردم، چند شتر را عبور می دادند که ناگهان یکی از آنها به سمت من لگدی پرتاب کرد که اگر به من می خورد حتماً آسیب می دیدم.
از خودم ناراحت شدم که مگر من چه کرده بودم که این اتفاق افتاد؟
توسل کردم و بعد در عالم شهود و مکاشفه به گفتند:این به خاطر آن فکر مکروهی بود که از سر گذراندی!
گفتم:من که انجام ندادم .
گفتند:ضربه ی شتر هم که به تو نخورد!ما هم که تو را نزدیم!»
همیشه آرزو دارم که کسی را پیدا می‌کردم تا به همین سادگی دلیل اتفاقاتی که دلیلش را نمی‌دانم برایم شرح دهد و هزاران سوالی که در ذهنم غوطه می‌خورند را جواب بدهد.
این روزها بیشتر از همیشه به این آرزو فکر می‌کنم و بیشتر از همیشه برای نداشتنش حسرت می‌خورم. شاید به خاطر این که بیشتر از همیشه سوال‌هایی در ذهن دارم که جوابش را نمی‌دانم.
این را در «دژاوو» هم گفته بودم. و وقتی پرسیدی چه سوالی، سوال‌های زیادی را داشتم که می‌توانستم همان موقع در جوابت بگویم. اما از خودم پرسیدم که اگر فرصت گرفتن جواب را تنها برای یکی از این همه سوال داشته باشم. آن یک سوال چیست؟
ساعت‌های بی‌حالی روزه بهترین لحظات برای فکر کردن به این یک سوال بود. دراز می‌کشیدم و چشمانم را می‌بستم و بعد یکی یکی سوال‌ها را از بین انبوه سوال‌های ذهنم بیرون می‌کشیدم و مرورشان می‌کردم. به دنبال سوالی می‌گشتم که اگر جوابش را داشته باشم، تنها همین یک جواب برای سر و سامان دادن به زندگی‌ام کافی باشد. باید اعتراف کنم که پیدا کردنش کار سختی نبود، اما به نظرم پرسیدنش کار خیلی سختی است.
اگر فرصت تنها پرسیدن یک سوال را داشته باشم، تنها سوالم این است:
چرا هر وقت احساس کردم که به بنده‌ی خوبی برای خدا شده‌ام و جز محبتش، مهر دیگری را در قلب راه نداده‌ام، خدا چنان امتحان سختی پیش رویم گذاشت که پایم بلغزد و مرا از او دور کند؟ اما در هنگام اوج ناامیدی‌هایم، یا در روزهای غفلتم، یا در آن روزهایی که به غیر دل بسته بودم، رهایم نکرد و مرا به حال خود نگذاشت. به هر بهانه‌ای که بود دستم را گرفت و دوباره بازگرداند؟
چرا در هیچ‌یک از آن زمان‌هایی که با تمام وجود خواندمش، دستم را نگرفت و رو برگرداند؛ و در هیچ‌کدام از آن زمان‌هایی که از او رو برگردانده بودم، رهایم نکرد و دستم را گرفت؟
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و پنجم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۵:۴۳ ق.ظ توسط مُسی
|
دلتنگی‌های غروب جمعه
بسم الله الرحمن الرحیم
دلم گرفته...
این همه چراغ، توی این شهر، هیچ‌کدوم چشم‌هام رو روشن نمی‌کنه
این همه چشم، توی این شهر، هیچ‌کدوم دلم رو گرم نمی‌کنه
این شهر همه‌ش شده زمین، دیگه آسمونی نداره این شهر
دلم کمی آسمون می‌خواد...
دانلود
این همه چراغ، توی این شهر، هیچ‌کدوم چشم‌هام رو روشن نمی‌کنه
این همه چشم، توی این شهر، هیچ‌کدوم دلم رو گرم نمی‌کنه
این شهر همه‌ش شده زمین، دیگه آسمونی نداره این شهر
دلم کمی آسمون می‌خواد...
دانلود
+ نوشته شده در جمعه بیست و یکم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۷:۳۹ ب.ظ توسط مُسی
|
دژاوو*
بسم الله الرحمن الرحیم
شاید اگر صبحِ آن روز آقای حمایت‌کار زنگ زده بود و گفته بود که جلسه لغو شده، مستقیما از اردوگاه به خانه برمی‌گشتم؛ و یا حتی شاید اگر هیچ‌کدام از اتفاقات کوچک دیگر آن روز صبح نمی‌افتاد،مثلا اگر وقتی می‌دانستم آقا سید، مسئول اردوگاه حداقل تا نیم ساعت دیگر هم سر و کله‌اش پیدا نمی‌شود، باز هم ده دقیقه در محوطه اردوگاه منتظرش نمی‌نشستم، یا این که اگر در مسیر بازگشت از اردوگاه به سمت مترو به جای چهارراه دومی، چهار راه اول را نمی‌پیچیدم که مجبور شوم دوباره دور بزنم و مسیر رفته را تا چهارراه برگردم؛ یا شاید حتی اگر بعد از این که چند متری از ماشین دور شده بودم و فهمیدم موبایلم را در آن جا گذاشتم، از برگشتن و برداشتن گوشی منصرف نمی‌شدم...
جا به جا شدن تنها یکی از بین این اتفاقات کوچک و شاید صدها اتفاق دیگر از این دست کافی بود تا آن روز در مترو با او مواجه نشوم. اما همه این اتفاقات طوری افتاد که وقتی سرم را از روی کتابی که مشغول خواندنش بودم بلند کردم، از بین آن همه چهره‌های غریبه، چشمم به چهره‌اش بیفتد و مثل یک آشنای نزدیک، در همان نگاه اول بشناسمش .
نزدیک ظهر بود و مترو آن قدر خلوت بود که چند صندلی خالی در واگن ما باشد. مشغول خواندن کتاب تربیت کودک صفایی حائری بودم و به همین خاطر متوجه نشدم که در کدام ایستگاه سوار شد، وقتی سرم را از کتاب بلند کردم تا به چشمان استراحتی داده باشم، دیدم که دارد به سمتم می‌آید. با بچه‌ی یکی دو ساله‌ای که در آغوشش بود. روی صندلی کناری‌ام، که آخرین صندلی در آن ردیف بود، نشست و کیف زنانه‌ی فیروزه‌ای رنگش را طوری کنارش گذاشت که بینمان حائل باشد.
همان یک نگاه کافی بود تا صحنه‌ای را که دیشب در رویا دیده بودم جلوی چشمانم تداعی شود. لباس تعزیه‌خوانی زنانه‌ای بر تن داشتم، از همین چادرهای عربی که تعزیه‌خوان‌ها وقتی می‌خواهند نقش زنان را بخوانند بر تن می‌کنند. او روبرویم ایستاده بود، نزدیکم شد و دفترچه‌ای قدیمی را به دستم داد. گفت باید نقش حضرت زینب(سلام الله علیها) را بخوانم. گفتم بلد نیستم. گفت بخوان. گفتم نمی‌توانم. گفت می‌توانی. بعد انگار که تعزیه شروع شده باشد، صدای تعزه‌خوانی بلند شد. من به برگه‌های کهنه‌ای که به دستم داده بود و با خط تحریری درونش شعرهایی نوشته شده بود خیره شده بودم و آنها را ورق می‌زدم، صدای تعزیه‌خوانی به گوشم می‌رسید و من دفترچه را ورق می‌زدم و او داشت کمکم می‌کرد تا شعرهایی که وقتی نوبتم شد باید بخوانم را پیدا کنم...
جا به جا شدن تنها یکی از بین این اتفاقات کوچک و شاید صدها اتفاق دیگر از این دست کافی بود تا آن روز در مترو با او مواجه نشوم. اما همه این اتفاقات طوری افتاد که وقتی سرم را از روی کتابی که مشغول خواندنش بودم بلند کردم، از بین آن همه چهره‌های غریبه، چشمم به چهره‌اش بیفتد و مثل یک آشنای نزدیک، در همان نگاه اول بشناسمش .
نزدیک ظهر بود و مترو آن قدر خلوت بود که چند صندلی خالی در واگن ما باشد. مشغول خواندن کتاب تربیت کودک صفایی حائری بودم و به همین خاطر متوجه نشدم که در کدام ایستگاه سوار شد، وقتی سرم را از کتاب بلند کردم تا به چشمان استراحتی داده باشم، دیدم که دارد به سمتم می‌آید. با بچه‌ی یکی دو ساله‌ای که در آغوشش بود. روی صندلی کناری‌ام، که آخرین صندلی در آن ردیف بود، نشست و کیف زنانه‌ی فیروزه‌ای رنگش را طوری کنارش گذاشت که بینمان حائل باشد.
همان یک نگاه کافی بود تا صحنه‌ای را که دیشب در رویا دیده بودم جلوی چشمانم تداعی شود. لباس تعزیه‌خوانی زنانه‌ای بر تن داشتم، از همین چادرهای عربی که تعزیه‌خوان‌ها وقتی می‌خواهند نقش زنان را بخوانند بر تن می‌کنند. او روبرویم ایستاده بود، نزدیکم شد و دفترچه‌ای قدیمی را به دستم داد. گفت باید نقش حضرت زینب(سلام الله علیها) را بخوانم. گفتم بلد نیستم. گفت بخوان. گفتم نمی‌توانم. گفت می‌توانی. بعد انگار که تعزیه شروع شده باشد، صدای تعزه‌خوانی بلند شد. من به برگه‌های کهنه‌ای که به دستم داده بود و با خط تحریری درونش شعرهایی نوشته شده بود خیره شده بودم و آنها را ورق می‌زدم، صدای تعزیه‌خوانی به گوشم می‌رسید و من دفترچه را ورق می‌زدم و او داشت کمکم می‌کرد تا شعرهایی که وقتی نوبتم شد باید بخوانم را پیدا کنم...
دختر بچه مدام با انگشتش این طرف و آن طرف را نشان می‌داد و با لحن سوالی می‌گفت: «ای؟»
او هم با صدایی آرام، که برایم به همان آشنایی چهره‌اش بود مدام جوابش را می‌داد:
- ای
- این پنجره‌س عزیزم
- ای
- این مانیتوره. صفحه نمایش
-ای
- ای میله‌س
- ای
- این شیشه‌س
- ای
- این کتابه
دختر بچه وقتی دید به همه چیزهای دور و برش حداقل یک بار اشاره کرده و مادر هم جوابش را داده، نگاهی به دور اطراف کرد و انگار که حوصله‌اش سر رفته باشد شروع کرد به بهانه گرفتن. اما به محض این که دختر مترصد گریه کردن شد، با لحنی آرام و انگار که دارد با یک آدم بالغ حرف می‌زند گفت: «ستایش جان! مامان این جا ایستگاه شهید مدنیه. ما باید ایستگاه امام خمینی پیاده بشیم. یعنی چند تا ایستگاه دیگه مامان جان؟! یک... دو... سه... چهار... پنج. پس پنج تا ایستگاه دیگه اگر دختر خوبی باشی پیاده می‌شیم.» دختر بچه هم که حالا می‌دانم اسمش ستایش است. انگار تمام حرف‌های مادرش را فهمیده باشد، کاملا آرام شد و دوباره از اول شروع کرد:
- ای
- این صفحه نمایشه عزیزم
قطار در ایستگاه امام خمینی ایستاد و او خیلی زودتر از من به سمت درب خروجی واگن رفت. عادت کرده‌ام از دربی سوار شوم که موقع پیاده شدن نزدیک‌ترین درب به پله‌های خروج است. به همین خاطر بدون مکث به سمت پله‌ها شروع به حرکت کردم. اما او که خیلی زودتر از من پیاده شده بود و پیدا بود که مسیر هر روزه‌اش را نمی‌رود، چند لحظه‌ای ایستاد و به تابلوها نگاه کرد و بعد با فاصله چند قدمی جلوتر از من به سمت پله‌های خروجی ایستگاه حرکت کرد. وقتی به بالای ایستگاه رسید، باز هم توقف کرد و نگاهی به دور و برش انداخت، حس می‌کردم می‌خواهد کسی را پیدا کند و سوالی از او بپرسد. و اعتراف می‌کنم که دوست داشتم از من سوال کند، فقط برای این که بفهمم چرا این‌جاست و شاید اندکی هم که شده حتی به جواب یکی از انبوه سوالات ذهنم نزدیک شوم. به آرامی از کنارش رد شدم و او همچنان بی‌تفاوت به تابلوهای دور و برش نگاه می‌کرد.
کیف پولم را روی کارت‌خوان گذاشتم و درب باز شد. او همچنان پشت درب ایستاده بود و من در فاصله‌‌ی چند صد قدمی رد شدن از کنار او تا رسیدن به شلوغی میدان امام خمینی، فرصت داشتم فکر کنم. به تمام سوالات بدون جوابی که در ذهنم مانده بود، به این که چیزهای زیادی در زندگی‌مان هست که نمی‌دانیم، و این که شاید اگر می‌دانستیم زندگی‌مان به این بی سر و سامانی حالا نبود، و این آرزو که کاش کسی را می‌شناختم که می‌توانست برایم چیزهایی که دلیلش را نمی‌فهمم شرح دهد، و نهایتا این که « اِذا اَرادَ الله بِعَبدٍ خَیراً اَلهَمَهُ رُشدَه*».
* دژاوو یا آشناپنداری حالتی از ذهن است که در آن فرد پس از دیدن صحنه‌ای احساس می‌کند آن صحنه را قبلاً دیده‌است و در گذشته با آن مواجه شده است
* رسول الله (صلّ الله علیه و آله) هر گاه خداوند خیر بنده‌اش را بخواهد، راه درست و راستش را به او الهام می‌کند. (کنز الاعمال)
+ نوشته شده در چهارشنبه نوزدهم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۱:۲۳ ق.ظ توسط مُسی
|
دلتنگی‌های غروب جمعه
بسم الله الرحمن الرحیم
عصری‌ست غریب و آسمان دلگیر است
افسوس! برای دل سپردن دیر است
هر بار بهانه‌ای گرفتیم و گذشت
عیب از من و توست، عشق بی‌تقصیر است
[سعید حدادیان]
+ نوشته شده در جمعه هفتم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۳۸ ب.ظ توسط مُسی
|
دلم گرفته تر از بغض مهربان شماست...
بسم الله الرحمن الرحیم
نیامدم که بخواهم کنارِ من باشی
میان این همه بیگانه یارِ من باشی
دلم گرفته‌تر از بغضِ مهربانِ شماست
مباد آن که شما غمگسارِ من باشی
تو ای ستاره‌ی وحشی که کهکشان‌زادی
مخواه روی زمین بر مدارِ من باشی
من از اهالی عشقم، نه از حوالی جبر
خطاست این که تو در اختیارِ من باشی
ولی... نه! من که در این‌جا دچارِ پاییزم
چگونه از تو بخواهم بهارِ من باشی؟!
...
همیشه کوه بمان تا همیشه نامِ تو را
صدا کنم که مگر اعتبارِ من باشی...
میان این همه بیگانه یارِ من باشی
دلم گرفته‌تر از بغضِ مهربانِ شماست
مباد آن که شما غمگسارِ من باشی
تو ای ستاره‌ی وحشی که کهکشان‌زادی
مخواه روی زمین بر مدارِ من باشی
من از اهالی عشقم، نه از حوالی جبر
خطاست این که تو در اختیارِ من باشی
ولی... نه! من که در این‌جا دچارِ پاییزم
چگونه از تو بخواهم بهارِ من باشی؟!
...
همیشه کوه بمان تا همیشه نامِ تو را
صدا کنم که مگر اعتبارِ من باشی...
[ناصر فیض]
+ نوشته شده در سه شنبه چهارم تیر ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۴۹ ب.ظ توسط مُسی
|